16 yıl önce

Savaş dönemiyle ilgili genel bir özet geçeceğim. Bu yazı da daha çok toplumun psikolojisinden bahsetmek istiyorum. Yaşananlar, kaçanlar ve geride kalanlar. üç aşaması olan bu savaşın patlak noktasını, yani son aşamasından bahsetmek istiyorum. Çok değil 16 yıl önce yaşananların hikayesi bu. Yugoslavya`nın bölünme döneminde Miloşeviç`in, Kosova`yı Sırbistan`ın bir parçası yapmasıyla başlayan bir dönem. Arnavutların çoğunlukta olmasından kaynaklanan, Sırplara karşı direniş başladı. Durum bu şekilde ilerleyince, Müslüman soyunun tüketilmesi amacıyla yola çıkılan bir savaş başladı. Kosova`nın kendi ordusu olmadığı için, halk kendi arasında, daha güçlü cesur olan kişileri bir araya toplayıp UÇK`yı kurdu. Bu şekilde etraftan topladıkları silahlarla çatışmaya katıldılar. Peki biz niye bu dönemde Kosova`da kaldık diye soracaksanız eğer. Durumun bu kadar ciddi olacağı beklenmiyordu. Sırp komşularımız uyarmıştı, onlar terk ediyorlardı Kosova`yı. Biz kaldık… Ancak Bosna Hersek`te olan katliamları duyunca ,kaçma kararı aldık.

Annemin ve ağabimin bulunduğu arabayla Makedonya sınırına doğru gidiyorduk. Çok kalabalıktı. Zaten herkes Arnavutluk yada Makedonya sınırına gidiyordu. Bu dönemde bir sürü göç yaşandı. Yağmurlu bir gündü, boyumun kısa olması o dönemde avantajdı, bagaja konulmuştum. 5 yaşlarındaydım, ne olduğunu bilmiyor,elime içi altınla doldurulmuş bir bebek verilmişti.Kesinlikle bırakmamam şartıyla. Sınıra vardığımızda, upuzun bir kuyruk vardı. Bir şeylerin yolunda olmadığını hissediyor ama soru sormuyordum. Akrabalarıma orada denk geldim. Babamla da orada buluştuk. Sınırı geçmek için 9 gün orada kaldık. Sınırın diğer tarafında yardım kampı vardı. Sınırı geçenlere orada kamplarda uyuyacak yer ve yiyecekler veriliyordu. Ancak çoğu kişi Türkiye`ye varmak için yoluna devam ediyorlardı. Filmlerde anlatılanın aksine, yemekleri gizlemek, çalmak, çırpmak yoktu. Yanda küçücük evin mutfağında kadınlar bir araya gelerek sıradaki insanlara yemek yapıyorlardı. Ben ise oradaki küçük köpeklerle oynuyordum hiçbir şeyin farkında olmadan.

9. günün sonunda önümüzde sadece dört araba kalmıştı. Bunlardan birisi akrabalarımın olduğu arabaydı. Şanssızız herhalde ki 2 arabadan sonra sınırı kapattılar ve daha çok kişiyi alamayacaklarını bildirdiler. İnsanlar akın akın geri dönmeye başladılar. Evin bodrum katına yerleştik. Mum ışığının dışarı çıkmaması için pencereler bir sürü çarşaflarla kapatıldı. Yanlış hatırlamıyorsam 13 kişiydik. Doğum günüm vardı, kutlamıştık. Mumları üfledim o karanlıkta. Çocuğum, nereden bilebilirim. Bir sabah dışarıdaki gürültüye uyandık. Babam kapıya ne olduğunu görmek için çıkmıştı ancak üç askerle döndü. Yakalanmıştık. Neyseki evdeki herkes düzgün Sırpça konuşuyordu. Bilmeyen tek ben de çıt çıkarmamıştım. Kağıtlarımızda Sırpça okul, Türk vs gibi şeyler gördükleri için bir şey yapmadan gittiler. Bu gün şansımız yaver gitmişti. Hep şanssız olamaz dimi bir insan. Olaylar başkente kadar gelince, ölülerin sayısı arttıkça NATO buna bir son verme kararı aldı. İlk başta Kosova`da ki Sırp birlikleri bombalandı, uyarıya red yanıtı gelince, Sırbistan`ın başkenti Belgrad`a bombalı saldırı yapıldı.. Türkiye ve NATO`nun yardımıyla Kosova`nın kurtarıldığı bir savaş oldu. 10 Haziran 1999da Sırbistan saldırıyı durdurdu ve Kumanova antlaşması imzalandı. Sırp askerleri ve halkı Kosova`dan geri çekildi. Daha öncede söylediğim gibi, askeri birliği olmadığı için Kosova`da ki ölü sayısı 13 bin olarak tespit edilmiştir. 2 yıl boyunca Kosova NATO`nun denetimindeydi. Kosova kendi parlamentosunu kuracak döneme geldiğinde ise NATO yönetimden geri çekilmiştir. 2008`de ise Kosova bağımsızlığını tek taraflı olarak ilan etmiştir.